Τρίτος Γύρος: Φωτοϊστορίες Ι

Αυτές είναι οι δημοσιευμένες φωτογραφίες στην ιστοσελίδα του motograndprix.gr για τον αγώνα στο Τυμπάκι. Οι λεζάντες - σχόλια είναι του Motopress Racing.

Άλεξ Παπαγεωργίου (2) - Supersport. Οι περισσότεροι εκ των παρόντων στο στρατιωτικό αεροδρόμιο διέγνωσαν κούραση. Θα μπορούσε να ήταν και λιωμένα φρένα (φαινόμενο που ταλαιπώρησε πολύ κόσμο δεδομένων των καιρικών συνθηκών). Κλίνω περισσότερο προς το πρώτο μελετώντας το γυρολόγιό του. Οι χρόνοι του πέφτουν προοδευτικά και σταθερά. Οι έξι πρώτοι γύροι στο 54, οι έντεκα επόμενοι στο 55, οι ακολουθούντες τέσσερις στο 56 και οι τελευταίοι επτά στο 57. Χίλια δυό μπορεί να επηρρέασαν αρνητικά την φυσική του αντοχή. Δεν τον φοβάμαι. Ο Άλεξ είναι μαχητής.

Παπαγεωργίου (2) - Παναγιωτόπουλος (21) - Supersport. Ο ιστός της αράχνης στο Τυμπάκι είχε νούμερο 21 και ήταν μαύρος.

Βαγγέλης Καρακατσάνης - Supersport. Μαχητής με τα όλα του. Ο Βαγγέλης δεν έπεσε ποτέ από το 55, παρά μόνον στους τελευταίους τρεις γύρους όταν όλα είχαν κριθεί και δεν είχε λόγο να ρισκάρει. Πάλεψε σκληρά με τον Παναγιωτόπουλο και τον Περιστερά και αν μη τι άλλο έδειξε τις ανεξάντλητες φυσικές του αντοχές. Όταν οι συναθλητές του άρχισαν να λυγίζουν από την ζέστη και το "Paris - Dakar" οδόστρωμα, εκείνος σάλπισε επίθεση και κέρδισε άλλες δύο θέσεις τερματίζοντας τρίτος. Well done Βάγγο...

Γιάννης Μπούρος - Open. Ευφυέστατος τύπος ο Γιάννης. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Οδηγεί περισσότερο με το μυαλό και την παρατηρητικότητα, παρά με την φαγούρα στην δεξιά παλάμη. Τρέχει και συγχρόνως βιντεοσκοπεί τους μπροστινούς. Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται και στα ντουμπλαρίσματα ο 46 του Ελληνικού Πρωταθλήματος ροκάρει. Νάσαι καλά βρε Μπούρο. Οι ελληνικοί αγώνες έχουν απ' όλα και ελπίζω να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πριν είναι πολύ αργά.

Εξαιρετικός Άρης Γκοζντάρης - Open. Ανήκει στην κατηγορία της πρώτης τριάδας, όπου υπάρχει προετοιμασία, δυνατότητες και υποδομή. Στην Open υπάρχουν κάποια ζητήματα που είναι θέματα συζήτησης (και δεν αναφέρομαι φυσικά στον Άρη. Απλώς, σχολιάζω επ' ευκαιρία... Μην παρεξηγηθώ). Έχω την αίσθηση ότι οι αγωνιζόμενοι στην κατηγορία αυτή διακρίνονται σε δύο διαφορετικά επίπεδα παρουσίας - υποδομής και δεν είμαι βέβαιος ότι είναι αυτό το πνεύμα της Open. Θα τα δούμε αυτά σε άλλη στήλη. Άρη και πάλι συγχαρητήρια. Το μόνον ίσως που χρειάζεσαι είναι καλύτερη διαχείριση του άγχους σου στους τελευταίους γύρους, που η κούραση -η αλήθεια είναι- σε διαλύει.

Γρηγόρης Παναγιωτόπουλος και ... ξάπλα... Τρίτο ταχύτερο γύρο στον αγώνα σε όλες τις κατηγορίες, μόλις ένα δέκατο αργότερος από αυτόν του Κώστα Κοντομάρου (!) Έστριψε έβδομος στην Κ1 και κέρδισε τον αγώνα. Πέρα από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του παληκαριού και το ταλέντο που ξεχειλίζει, το traction control που εγκαταστάθηκε στο Triumph για πρώτη φορά στο Τυμπάκι, τον βοήθησε να βάλει στην άσφαλτο πιό αποδοτικά τα άλογα και να περιορίσει τους κινδύνους που ελλοχεύουν στους πάλαι ποτέ διαδρόμους προσγείωσης - απογείωσης.

Τα δύο "Κ" του έρωτα: Κώστας και Κώστας Κοντομάρος - Πολίτης. Το 2011 τους ανήκει.

Λευτέρης Πίππος που επέλεξε έναν πρωτότυπο τρόπο αποθεραπείας: αγωνιζόμενος... Κάθε αγώνα και καλύτερος.

Γιώργος Κυπραίος ο νικητής της Open με ένα απίστευτα σταθερό γυρολόγιο στο 56 ψηλά - 57 χαμηλά, με μοναδική εξαίρεση τον 21ο γύρο, που υποθέτουμε ότι "κόλλησε" σε κάποιο ντουμπλάρισμα. Ο Άρης Γκοζντάρης (96) ακολουθεί πολύ κοντά (τρίτος τελικώς).

Αυτός ο τύπος δεν παίζεται. Ο χορηγός της μισής αρμάδας των αγωνιζομένων Νίκος Περιστεράς, μετά τον ταχύτερο γύρο των Σερρών, επεφύλασσε "encore" στο πρόγραμμα και τους θεατές: ήταν ο μόνος που αντιστάθηκε σθεναρά στην καταιγίδα της ερήμου (κυριολεκτικώς λόγω θερμοκρασιών) "Γρηγόρης Παναγιωτόπουλος". Έχασε μόνον στα σημεία (των ντουμπλαρισμάτων)... Ανανεωμένος Νίκος που χαίρεσαι να τον βλέπεις.

Άλλος αυτός πάλι... Σταύρος Τριντής με γυρολόγιο κολλημένο στο 54 καθ' όλη την διάρκεια του αγώνα. Αυτή η σταθερότητα αποτελεί το πρώτο μισό της απόλυτης επιτυχίας. Έρχονται με φόρα ακόμη καλύτερες ημέρες. Άλλωστε, επτά δέκατα δεν τα λες πολλά...

Κάθε φορά που αντικρύζω αυτόν τον λεβέντη ο νους μου ταξιδεύει στον πατέρα του. Η σοβαρότητα, η αξιοπιστία και η εγκυρότητα του Σπύρου έχει περάσει αυτομάτως και στον Φώτη (πως θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί κάτι διαφορετικό... Όσοι γνωρίζουν τον Σπύρο αντιλαμβάνονται τι εννοώ). Ο Φώτης είναι ένας εξαιρετικός οδηγός αγώνων, ταχύτατος, σταθερός και προοδευτικά εξελισσόμενος, που ό,τι επιτυγχάνει πρέπει προηγουμένως να το έχει κατακτήσει μέσα του. Τις δεκαετίες του 70 και του 80 αποκαλούσα τον Σπύρο στα γραπτά μου "ήρεμη δύναμη". Το ίδιο ακριβώς θα πω για τον Φώτη. Οι ήρεμες δυνάμεις είναι αυτές που τελικά κερδίζουν στον συνολικό απολογισμό μιας καριέρας.

Είχαμε και εμείς ένα δεδομένο να παραμυθιαζόμαστε... Πάει κι αυτό. Το Τυμπάκι ερήμωσε και άδειασε και η δική μας ψυχή. Η κατάσταση είναι κακή και θα γίνει ακόμη χειρότερη (όπως όλα στην σημερινή Ελλάδα). Επιβάλλεται νέος σχεδιασμός, κατάθεση και υλοποίηση ριζοσπαστικών ιδεών, μετατροπή της προκύπτουσας ενέργειας από την αγάπη για το σπορ σε δημιουργικότητα, ρήξη των όποιων στεγανών και άνοιγμα προς την ευρύτερη δίτροχη κοινωνία. "Οι καιροί ου μενετοί" που είπε και ο Περικλής. Οι ευκαιρίες δεν περιμένουν...